Η γνωστή σε όλους καρέκλα-καλόγερος που βρίσκεται σε πολλά σπίτια είναι ένα φαινόμενο που αναδεικνύει τη διασταύρωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της χρήσης του χώρου και της οικιακής ρουτίνας. Αυτή η φαινομενικά καθολική συνήθεια να πετάμε ρούχα πάνω σε μια καρέκλα στην κρεβατοκάμαρα ή σε άλλο μέρος του σπιτιού είναι απόδειξη της πολυπλοκότητας της καθημερινής ζωής και των ιδιορρυθμιών της ανθρώπινης οργάνωσης, ή της έλλειψής τους.
Στον πυρήνα της, η καρέκλα-καλόγερος χρησιμεύει ως ενδιάμεσος σταθμός μεταξύ της καθαριότητας των φρεσκοπλυμένων ρούχων και των χρησιμοποιημένων που προορίζονται για το καλάθι των άπλυτων. Αντιπροσωπεύει ένα περίεργο είδος κενής λήψης αποφάσεων: ρούχα που δεν είναι αρκετά βρώμικα για πλύσιμο αλλά δεν είναι και αρκετά καθαρά για να επιστρέψουν στην ντουλάπα.
Το φαινόμενο μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους ψυχολογικούς και πρακτικούς λόγους. Πρώτον, αντανακλά μια συνηθισμένη συμπεριφορά αναβλητικότητας, όπου η άμεση απόφαση για το αν θα κρεμάσουμε τα ρούχα πίσω ή θα τα βάλουμε στο πλυντήριο αναβάλλεται. Η καρέκλα παρέχει ένα βολικό έπιπλο θέσης για αυτές τις αποφάσεις που δεν παίρνουμε. Δεύτερον, υπογραμμίζει μια πρακτική πτυχή της καθημερινής ζωής – την αποτελεσματικότητα. Για πολλούς, το να ξανακρεμάσουν ρούχα ή να βάζουν πλυντήριο καθημερινά δεν είναι εφικτό, επομένως η καρέκλα γίνεται μια προσωρινή λύση που εξισορροπεί την καθαριότητα με την πρακτικότητα και τελικά δεν είναι και τόσο προσωρινή λύση.
Στην ουσία, αυτή η καρέκλα είναι κάτι περισσότερο από μια απλή λύση για τα ρούχα, αλλά ένας καθρέφτης που αντανακλά την καθημερινή μας ζωή, τις επιλογές και την πολυπλοκότητα της διαχείρισης των χώρων μας. Η καθολική παρουσία της σε όλα τα σπίτια σχεδόν μιλά την αναζήτησης πρακτικών λύσεων σε καθημερινά προβλήματα και της συνεχούς ισορροπίας μεταξύ τάξης και αταξίας.
